Wat doe jij dan precies?

“Mezelf zijn en mijn klant zich thuis laten voelen.”

Ja maar ik bedoel… Hoe werk je dan precies?

“Ik werk niet precies. Niks is bij mij hetzelfde. Ik heb geen vastliggende protocollen. Daar onttrek ik mezelf juist aan. Ik sta wel voor een aanpak die past bij mijn klant en zich kenmerkt door persoonlijkheid, verbinding en kwaliteit. En als je daar meer over wilt weten, ben je meer dan welkom om er met mij over te sparren.”

En dan volgen de leukste en soms ook heftige gesprekken.

Maar welke tools gebruik je dan?

“Ik heb een arsenaal aan methodieken en technieken verzameld in de loop der jaren die ik kan inzetten. Deze vermeng ik tot mijn eigen saus door er een groot geheel van te maken, die rust op 8 pijlers. Pak je deze 8 pijlers aan, dan zie je heel vaak resultaat. Mijn doel is dat iedereen die klant wordt een hele koek aangereikt krijgt i.p.v. losse kruimels."

Maar hoe weet je dan wat er nodig is?

“Dat bekijk ik, test ik uit en voel ik aan. Ik werk dus, naast dat ik over dingen nadenk, een groot deel van de tijd ook op gevoel.”

En dan wordt het stil en zie ik vaak vragende ogen naar me kijken... Op gevoel? Dat is toch niet volgens ons nationale protocol? En is dat dan wel evidence based?

“Nee, niet alles is bij mij meetbaar of te verklaren.”

Waarom willen we alles zo “precies” uitgekauwd?

Moeten we “precies” weten welke diagnose het is?
Moeten we “precies” weten waar het mis zal gaan?
Moeten we “precies” weten hoe een consult er vooraf uit zal zien?
Moeten we “precies” weten of er wel wetenschappelijk bewijs is?
Moeten we “precies” weten of jouw kind later wel of geen professor wordt?
Moeten we “precies” weten hoeveel woordjes jouw kind kent bij het bezoekje aan het consultatiebureau?
Moeten we “precies” weten waar jouw kind kan uitstromen na een kleuterperiode?

We slaan in heel veel gevallen, de plank dus “precies” mis.

We willen namelijk vooral gehoord en gezien worden in de problemen die we ervaren en het gevoel krijgen dat we niet van een kastje naar de muur gestuurd worden. Als het om hulpverlening, begeleiding en/of behandeling gaat… is 1 ding een feit. Niks is “precies”. Niks kan vooraf vast staan. Geen een mens en/of situatie is hetzelfde en het leven zit soms vol met verrassingen. Daarom ben ik van mening dat iedere persoonlijkheid vraagt om een andere vliegroute. De vraag die ik me daarbij wel stel is of een andere aanpak die niet per definitie “precies” is, dan ook minder goed of “alternatief” is? Of zijn we in onze maatschappij gewoon heel hard op zoek naar alternatieve alternatieven en mogen we vastgeroeste protocollen, wachtlijsten van minimaal een half jaar eens met een kritische blik onder een vergrootglas leggen.

Is het complete zorgsysteem nog wel anno 2022?

Een van mijn klanten deelt haar ervaring na tien jaar hulpverlening waar het ene oordeel het andere opvolgde. Zij blikt tussentijds in haar mailconversatie met mij, nu na drie van de zes maanden, even terug op het alternatieve alternatief.

In december startten wij (mijn dochter en ik mocht mee) bij Sabine. Op dat moment hadden wij in tien jaar al tientallen hulpverleners versleten (psychologen, fysiotherapie, osteopaat, diëtist, noem maar op). Telkens met een tijdelijke verbetering, maar ook telkens kwamen de klachten terug. Bovendien liepen er meestal verschillende behandelingen naast elkaar, wat het allemaal erg intensief maakte. Vijf afspraken in 1 week was geen uitzondering. Sabine was eigenlijk onze laatste strohalm. Met een dochter van 14 die niet kon eten i.v.m. misselijkheid, erg boze buien had, faalangst, onzeker, al meerdere lange periodes niet naar school gegaan, wist ik niet meer zo goed waar ik nou hulp kon krijgen. Een post van Sabine (die ik al jaren volg op social media, maar nog nooit de stap gezet...) gaf de doorslag en binnen zeer korte tijd konden we terecht. Al na 1 behandeling merkte ik verschil bij mijn dochter; ze at ontbijt, voor het eerst in 2,5 jaar. Ze ging een paar weken later naar school. Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Ze heeft geen dag verzuim meer gehad, ze ontbijt elke dag, ze maakt toetsen, ook als ze weet dat ze misschien een onvoldoende haalt, ze is in staat om zaken te overzien (bijv. na het maken van een lunch ook even de keuken opruimen), ze komt voor zichzelf op, heeft meerdere negatieve vriendschappen afgesloten en vindt zichzelf). Als moeder sta ik niet aan de zijlijn: ook ik ga regelmatig naar Sabine voor mijn eigen sessie. Want onze patronen kunnen alleen doorbroken worden, als ik hierin meegenomen word. Ook bij mezelf merk ik zoveel verschil: ik slaap beter, ga mezelf laten zien, ben echt nog wel moe, maar stap niet meer uitgeput mijn bed uit, heb weer plezier in dingen die ik vroeger leuk vond, maar simpelweg geen energie meer voor had. 

Wat doet ze dan? Ik kan het niet precies omschrijven. Elke klacht staat in relatie met je lichaam en op basis van wat je vertelt en wat Sabine zelf voelt, word je behandeld. Geen ellenlange gesprekken, je hoeft niet eens precies te weten wat er scheelt: dat doorziet en doorvoelt Sabine zelf wel. En heel snel resultaat. Bovendien vind ik de sessies bij Sabine ook echt een cadeautje aan mezelf en de 1 op 1 dagen die mijn dochter en ik af en toe doen, verdiepen onze toch al sterke band nog meer. 

Het verschil met reguliere GGZ is dat Sabine een heel arsenaal aan tools heeft die ze kan inzetten. Je hoeft dus niet voor pijn in je schouder die voortkomt uit stress, naar de fysio voor behandeling en naar de psycholoog voor je stress: Sabine pakt beide delen aan. En ja, dat is soms confronterend. Maar wel op een liefdevolle manier gebracht. Na een sessie hebben wij steevast 'klachten': misselijk, heel moe, soms zelfs koorts. De wetenschap dat je lichaam opruimt en dat je je de volgende dag echt zoveel beter voelt, maakt het makkelijk dit te accepteren. 

Sabine voelt dingen. Zonder dat ze zweverig is. Een nuchtere Zeeuwse met een prachtige gave, waar je je voordeel mee kunt doen. 

Voor het eerst in 10 jaar hulpverlening heb ik echt het gevoel dat puzzelstukjes op hun plaats vallen en dat we aan 1 puzzel werken, in plaats van aan 5 verschillende. En mijn dochter vindt het heerlijk dat ze niet veel hoeft te praten, maar wel per week beter in haar vel gaat zitten. 
Ik merk dat bijv. gemeenten relatief makkelijk uren toekennen voor de reguliere GGZ en dat voor de alternatieve kant, toch een soort argwaan bestaat. Eigenlijk vind ik dat iedereen de mogelijkheid moet krijgen om een traject als dit te volgen. Dat zou heel veel kosten in de GGZ besparen op lange termijn. De tools die je meekrijgt, zijn tools voor het leven.